#40 - De missie van een bedrijf en de harde realiteit
Twitter onder druk
“in a world of scarcity distribution was the most valuable; in a world of abundance it is discovery that matters most.” – Ben Thompson
Beste lezer,
Deze week een blik op de raison d'être van Twitter en drie (niet geheel) Random Picks.
Maar nu eerst een werk van Caroline Walker. Met £ 126.000 het duurste werk van Christie’s Post-War and Contemporary Art Online veiling van afgelopen week.
Verhaal van de week
Het zal je vast niet ontgaan zijn dat Musk is teruggekomen op zijn besluit om Twitter over te nemen, de reden dan wel het excuus: Twitter kan niet bewijzen dat niet meer dan vijf procent van alle Twitter-accounts spam-accounts zijn.
Een mooi moment om te reflecteren op wat Twitter eigenlijk is of doet.
Natuurlijk weet ik dat bedrijven op About Us-pagina’s en in mission statements steevast een rooskleurig, maatschappelijk betamelijk plaatje van zichzelf proberen te schetsen. Kijk naar British American Tobacco: ‘We have a clear purpose to build A Better Tomorrow™ by reducing the health impact of our business.’ Of Shell: ‘Power progress together with more and cleaner energy solutions.’
Toch was ik benieuwd wat Twitter, naar eigen zeggen, doet.
Dat is mooi, toch? Een vrije én veilige plek waar mensen kunnen praten. Twitter ziet zelf ook dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan:
‘Freedom of speech is a fundamental human right — but freedom to have that speech amplified by Twitter is not. Our rules exist to promote healthy conversations.’
En uit Global Impact Report 2020:
‘We believe public conversation is better when as many people as possible can participate.’
‘We know that people are less likely to speak if they feel intimidated or fearful. We aim to strike an appropriate balance between empowering freedom of expression and creating a safe service for participatory, public conversation.’
Net zoals dat voor British American Tobaco en Shell geldt heeft ook Twitter met een economische realiteit te maken, aandeelhouders die iets willen, concurrenten die aan je trekken of Musk die de hele zaak wil overnemen… De mooie, op een zonnige dag, in alle rust bedachte missie sluit daar helaas niet altijd even goed op aan.
De economische realiteit van Twitter is dat zij opereren in een tak van sport waarin netwerkeffecten ontegenzeggelijk cruciaal zijn. Twitter moest snel groot zijn om voor voldoende mensen interessant te zijn en blijven. De strijd om miljoenen gebruikers, hun tweets en aandacht werd gevoerd en die strijd zit diep in Twitters DNA.
Twitter is ingericht op kwantiteit. De drempel om te tweeten is enorm laag. Het is eenvoudig, kost geen geld, er is geen vertraging, geen redactie en je hoeft geen extra stappen te doorlopen (je kunt een tweet bijv. niet categoriseren). Daarnaast zijn tweets kort, maximaal 280 karakters en eerder zelfs 140. Alles impliceert dat je maar een eind weg kunt tweeten. Toen Twitter van de grond kwam was deze kwantiteit broodnodig om het netwerk levendig te houden, ook met weinig gebruikers moest de stroom tweets krachtig genoeg zijn.
Nu Twitter volwassen is, is het lastig het gevoel dat hoort bij het plaatsen van een tweet om te vormen. Het introduceren van standaardprincipes als ‘nadenken voor je iets zegt’ en ‘luisteren voor je reageert’ is lastig.
Een andere cruciale bedrijfskeuze was om gebruik van het platform gratis te maken. Mensen iets laten doen wat ze nooit hadden gedaan – tweeten!? – was al moeilijk genoeg. Ze er ook voor laten betalen geen realistisch idee. Waar men inmiddels gewend is aan gratis, is het ingewikkeld nu wel geld te gaan vragen aan gebruikers. In Musks en in Twitters eigen toekomstplannen spelen betalende gebruikers een (grote) rol, maar voorlopig is het platform volledig afhankelijk van advertenties. Daarmee is het verdienmodel nu volledig afhankelijk van hoeveel, uren en minuten iedere gebruiker op het platform doorbrengt en niet van de tevredenheid die diezelfde gebruikers voelen. Tijdsbesteding en tevredenheid hebben iets met elkaar te maken, maar zijn zeker niet inwisselbaar. Zo kunnen woede, ontsteltenis en verslaving je Twitter-schermtijd aardig omhoog drukken, maar met tevredenheid en voldoening heeft dat weinig te maken.
Door een grote afhankelijkheid van abonnees – in 2020 kwam bij mediareus DPG minder dan een kwart van de inkomsten uit advertenties – is het krachtenveld voor traditionele geschreven media totaal anders. Mensen zijn namelijk geen abonnee om zoveel mogelijk tijd met de krant of het tijdschrift door te brengen, maar hebben tal van redenen om maandelijks wat geld over te maken naar hun favoriete mediamerk. Zo is het fijn dat er altijd een pakketje nieuws voor je klaarligt wanneer je er zin in hebt – New York Times slogan: ‘All the News That’s Fit To Print’ -, maar is er ook een enorme groep die hecht aan de maatschappelijke waarde van journalistiek. Dat ik wil bijdragen aan de onthulling van politieke misstanden, betekent niet dat ik alle doorwrochte onderzoeksjournalistiek zelf wil lezen. De slogan van de Washington Post wijst mooi op deze, meer publieke functie: ‘Democracy dies in darkness’. Zie ook vooral ook de bijbehorende Superbowl commercial en eigen Wikipedia-pagina.
En ook hier zijn natuurlijk spanningsvelden, want hoe gaan kranten om met hun poortwachtersfunctie? Wie mag columnist worden om over de stand van de democratie te schrijven en wie niet, welk nieuws is ‘Fit To Print’ en welk nieuws niet? Of denk aan de adverteerders die soms ver gaan in vorm en inhoud. Waar Trump met Twitter een enorm podium had gevonden was het onder andere de New York Times die een paginagrote advertentie met ‘Bring back the death penalty’ in 1989 zonder pardon plaatste. Aanleiding was de aanhouding van vijf tieners die verdacht werden van een verkrachting. Jaren later zou blijken dat de mannen onschuldig waren en onterecht werden veroordeeld (41 miljoen dollar aan schadevergoedingen volgde).
Het is een illustratie bij de dilemma’s waar bedrijven die anderen een podium geven en geld verdienen aan aandacht mee om moeten gaan. Dat is van alle tijden.
Als Twitter echt een vrije en veilige plek voor dialoog wil worden en het publieke debat wil dienen zal er veel moeten veranderen. Of dat logische evolutie zal blijken of meer weg heeft van een vogel die een vis wil zijn, zal moeten blijken.
Random Picks
De Amerikaanse fast casual restaurantketen Chipotle Mexican Grill (tweeduizend vestigingen) lanceerde in april een eigen venture capital fonds ter grootte van vijftig miljoen dollar. Economische factoren als een krappe arbeidsmarkten en potentieel stokkende consumptie zou een verdere aanjager voor verdere mechanisering en automatisering binnen de branche zijn. Lees meer: Short Squeeze
De deze week vermoorde voormalige eerste minister van Japan Shinzo Abe gaat onder meer de geschiedenisboeken in met zijn onconventionele economische beleid. Abenomics liet zich vooral kenmerken door hoge overheidsuitgaven en het vergroten van de geldhoeveelheid. Volgens medestanders stutte het beleid de economie, criticasters zagen vooral de ongelijkheid toenemen, op TIME lees je een interessant overzichtsartikel.
Het Amerikaanse bedrijf Fyto maakte afgelopen week bekend een investering van vijftien miljoen dollar opgehaald te hebben. Fyto ontwikkelt hardware en software om de productie van waterplanten te automatiseren en te laten schalen. Volgens Fyto zijn waterplanten een buitengewoon efficiënte manier om voedsel te verbouwen, zo kunnen we land en water uitsparen. Lees meer: TechCrunch